એ કરતાં શાળાને તાળું મારી દેવું સારું

થોડું ભણેલા એક વૃદ્ધે પોતાના ગામમાં જ શાળા શરૂ કરી. ગામનાં છોકરાં ભણે, ગણે અને સંસ્કારી થાય એ તેમની ભાવના હતી.


ધીરે ધીરે શાળા સારી ચાલવા લાગી. ઘણા વિદ્યાર્થીઓ ભણીગણીને નોકરી ધંધે લાગી ગયા.


વૃદ્ધની ઉંમર વધી ગઈ હતી. છતાંય તે સક્રિય હતા. એકવાર શાળાના એક અગત્યના કામે શિક્ષણ વિભાગની તાલુકા સ્તરની આફિસે ગયા.


ત્યાંના સિનિયર કારકૂનને મળી પોતાની શાળાની મુશ્કેલી રજૂ કરી. કારકૂને તે અંગેનું દફતર તપાસ્યું અને કહ્યું, ‘કાકા કંઈક સમજો તો કામ થઈ જાય.’ પેલા વૃદ્ધ કારકુનનો ભાવ સમજી શક્યા નહિ. તેમણે કહ્યું ‘આપ જે સૂચવશો એ સુધારો વધારો અમે જરૂર કરીશું.’


પેલા કારકૂને વૃદ્ધ કાકાને 2-3 વાર કંઈક સમજવાની વાત કરી. પડખેના ટેબલ પર બેઠેલા એક ભાઈ કાકાને જરા દૂર લઈ જઈ ‘કંઈક સમજવા’નો અર્થ સમજાવ્યો.


‘અરે ભાઈ ભુવો ય એક ઘર મૂકતો હોય છે. આ બધા એમાંથી યે ગયા?’ વૃદ્ધ બોલ્યા અને જવા લાગ્યા. તેવામાં એક ઓળખીતા મળ્યા તેમણે વાત જાણી કહ્યું, ‘મારી સાથે ચાલો એ સાહેબ આપણી શાળાના જ વિદ્યાર્થી હતા. એટલે કામ થઈ જશે.’ ‘ભાઈ અમારી શાળાનો વિદ્યાર્થી જ આવો પાકતો હોય તો તેને સમજાવવાને બદલે શાળાને તાળું મારી દઈશ. શાળામાંથી આવા કુપાત્રો પેદા થતા હોય તો તો તેના કરતાં શાળા બંધ કરી દેવી સારી.’ એમ બોલતાં બોલતાં તે રડી પડ્યા.