એક વર્ગમાં પ્રોફેસરે વિદ્યાર્થીને સ્ટેજ પર બોલાવીને તેના હાથમાં એક પાણીથી ભરેલો ગ્લાસ આપ્યો અને કહ્યું કે તારે આ ગ્લાસને પકડીને ઊભા રહેવાનું છે. વિદ્યાર્થીને આ કામ તો બહુ જ આસાન લાગ્યું. એ ગ્લાસ પકડીને ઊભો રહ્યો. થોડો સમય થયો એટલે વિદ્યાર્થીએ કહ્યું કે સાહેબ, હવે હાથ થોડો થોડો દુ:ખે છે આ ગ્લાસને પકડી રાખવાથી. પ્રોફેસરે કહ્યું ભલે દુ:ખે, તું એમ જ પકડી રાખ. જેમ જેમ સમય પસાર થતો ગયો તેમ તેમ વિદ્યાર્થીની દુખાવાની ફરિયાદ વધતી ગઈ અને એક સમય તો એવો આવ્યો કે સાહેબની મંજૂરી મેળવ્યા વગર જ પેલો ગ્લાસ ધડામ કરતો નીચે મૂકી દીધો.
પ્રોફેસરે વિદ્યાર્થીને પૂછ્યું કે બેટા, હવે કેવું લાગે છે ?
વિદ્યાર્થીએ કહ્યું, અરે સાહેબ, વાત જ કરો મા. બહુ મોટો ભાર હળવો થયો હોય એમ લાગે છે, બહુ જ રિલેક્ષ ફિલ કરું છું.
મિત્રો, આપણે બધા પણ આપણા ભૂતકાળની કેટલીક એવી ઘટનાને પકડી રાખીએ છીએ. એને જેટલી વાર યાદ કરીએ એટલી વાર વધુ ને વધુ દુ:ખી થઈએ છીએ. એ ભૂતકાળની આવી યાદો વર્તમાનનો આનંદ પણ લેવા દેતી નથી. પેલા પાણીના ગ્લાસની જેમ આવી યાદોને પણ છોડતાં શીખીએ તો કેવા હળવા થઈ જઈએ.....
પ્રોફેસરે વિદ્યાર્થીને પૂછ્યું કે બેટા, હવે કેવું લાગે છે ?
વિદ્યાર્થીએ કહ્યું, અરે સાહેબ, વાત જ કરો મા. બહુ મોટો ભાર હળવો થયો હોય એમ લાગે છે, બહુ જ રિલેક્ષ ફિલ કરું છું.
મિત્રો, આપણે બધા પણ આપણા ભૂતકાળની કેટલીક એવી ઘટનાને પકડી રાખીએ છીએ. એને જેટલી વાર યાદ કરીએ એટલી વાર વધુ ને વધુ દુ:ખી થઈએ છીએ. એ ભૂતકાળની આવી યાદો વર્તમાનનો આનંદ પણ લેવા દેતી નથી. પેલા પાણીના ગ્લાસની જેમ આવી યાદોને પણ છોડતાં શીખીએ તો કેવા હળવા થઈ જઈએ.....
No comments:
Post a Comment