અમેરિકામાં એક વખત મોટા યુદ્ધ માટે સૈન્ય ક્યાંક જઈ રહ્યું હતું. ત્યારે રસ્તામાં એક ખૂબ મોટી શિલા (પથ્થર)ને કારણે સૈન્યને આગળ વધવામાં તકલીફ પડી રહી હતી. સૈનિક અધિકારીએ મોટા પથ્થરને દૂર કરવાનો આદેશ આપ્યો. સૈનિકો કામે લાગ્યા, પરંતુ પથ્થર ખૂબ ભારે હોવાથી કેમ કરીનેય હટતો ન હતો. પેલો સૈન્ય અધિકારી જવાનોનો ઉત્સાહ વધારવાને બદલે તેમને ગાળો આપી નકામા કહી રાડો પાડી રહ્યો હતો. તેટલામાં એક સામાન્ય દેખાતો લઘરવઘર માણસ આવ્યો અને સૈન્ય અધિકારીને કહ્યું, ‘જો તમે આ સૈનિકોની સાથે કામમાં જોડાવ તો તેમનો ઉત્સાહ વધશે અને કામ સરળ થઈ પડશે.’ પેલા અધિકારીએ તેને ધમકાવતાં કહ્યું, ‘મૂર્ખ, તું જોતો નથી ? હું કમાંડર છું. મારું કામ માત્ર હુકમ આપવાનું છે. કુલીનું નહીં.’ પેલાએ ક્ષમા માગી, ખુદ સૈનિકો સાથે જોડાઈ ગયો. છેવટે અનેક પ્રયત્નો બાદ પથ્થરને ત્યાંથી હટાવી દેવામાં સફળતા મળી. સામાન્ય દેખાતા એ વ્યક્તિએ સૈનિક અધિકારી પાસે જઈ તેનું અભિવાદન કર્યંુ અને કહ્યું, ‘હવે પછી કોઈ તકલીફ આવે તો મને યાદ કરજો. હું ખુદ મદદ કરી તે કામને સરળ બનાવી દઈશ.’ કમાન્ડરે પોતાનાં ભવાં ચડાવતાં કહ્યું, ‘ઠીક છે.... ઠીક છે.. હવે બોલાવી લઈશ. તારું નામ અને ઠેકાણું કહે.’ પેલા વ્યક્તિએ ખૂબ જ નમ્રતાપૂર્વક કહ્યું, ‘શ્રીમાન, મારું નામ જ્યોર્જ વોશિંગ્ટન છે અને આ દેશના રાષ્ટ્રપતિનું સરનામું જ મારું ઠેકાણું છે.’ પોતાના દેશના રાષ્ટ્રપતિને પોતાની સામે જોતાં જ કમાન્ડર પોતાના હોશ ખોઈ બેઠો અને ગળગળો થઈ પોતાની ભૂલની ક્ષમા માંગવા લાગ્યો અને ભવિષ્યમાં ખુદ પણ સિપાહીઓ સાથે ખભેખભા મિલાવી કામ કરવાની પ્રતિજ્ઞા લીધી.
No comments:
Post a Comment